«Եթե դահլիճում աղմկում են, չի նշանակում, որ նրանք մտահոգված են, իսկ մենք՝ ոչ»

2017-2020 թվականների մասնավորեցման ծրագրով կառավարությունը նախատեսում է սեփականաշնորհել 47 պետական ընկերություն, որոնցից 23-ը՝ մասնավորեցման նախկին ծրագրով: Դրանց թվում են Հայաստանի փոստի ազգային օպերատոր «Հայփոստը», «Հայֆիլմ» կինոստուդիան, ՀՀ կառավարության ընդունելությունների տունը, «Հրազդանի մարզահամալիր» ՓԲԸ-ն, «Հայավտոկայանը», Երևանի ոսկերչական գործարանի պետական բաժնետոմսերի փաթեթը, կուրորտաբանության և ֆիզիոթերապիայի գիտահետազոտական ինստիտուտը, Ֆանարջյանի անվան ուռուցքաբանության ազգային կենտրոնը, ռադիոիզոտոպների արտադրության կենտրոնը և այլն: Պետությունն ակնկալում է այս մասնավորեցումից ստանալ 35-36 մլրդ դրամ: ԱԺ տնտեսական հարցերի մշտական հանձնաժողովի նախագահ ԽՈՍՐՈՎ ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆԸ «Իրատեսի» հետ զրույցում անդրադարձավ այս աղմկահարույց օրենքին:

-Կառավարության այս նախաձեռնությունը հանրային դիմադրության արժանացավ: Ո՞րն է այս մասնավորեցման իրական նպատակը` բյուջեն համալրե՞լը:
-Ոչ, դա չէ մասնավորեցման նպատակը: Այս գործընթացը բացարձակ կապ չունի բյուջեի համալրման հետ: Ի՞նչ եք կարծում, այս բոլոր օբյեկտները վաղը կամ մյուս օրն անմիջապես կմասնավորեցվե՞ն, որ բյուջե էլ այդքան գումար մուտքագրվի: Ցանկում ընդգրկվածների շուտափույթ մասնավորեցումն անհնար է, յուրաքանչյուր օբյեկտ առանձին պետք է նախապատրաստել: Ես հասկանում եմ այն մտահոգությունը, որը պայմանավորված է հանրությանը մատչելի, որակյալ ծառայություն մատուցելու և մի շարք այլ հանգամանքներով: Մեր հանձնաժողովում մանրամասն ու բավական երկար քննարկել ենք առողջապահական հիմնարկների մասնավորեցման հարցը: Իրականում պետական կառավարչի առանձնահատկությունն այն է, որ իր ընդունած որոշման տնտեսական հետևանքների համար սեփական գույքով պատասխանատու չէ: Սա նշանակում է, որ նա ոչ միշտ է հակված ամենաարդյունավետ, ամենաորակյալ որոշումները կայացնելու: Մինչդեռ, մասնավոր կառավարչի դեպքում ցանկացած տնտեսական որոշման հետևանքներն ուղղակիորեն վերաբերում են սեփական գույքին: Այսինքն, նա կրում է գույքային պատասխանատվություն: Սա է ամենամեծ տարբերությունը պետական ու մասնավոր գույքի միջև: Մասնավորեցումը ենթադրում է նաև, որ այդ գույքի հանրային արդյունավետությունն ավելի մեծ կլինի:
-Պետական գույքի մասնավորեցման որոշակի տարբերակում չպե՞տք է լինի, այսինքն, այս մեկը կարելի է տալ մասնավորի ձեռքը, իսկ մյուսը պետք է պետությունն իր ձեռքում պահի:
-Մասնավորեցվող օբյեկտների շարքում կարևորում եմ հատկապես առողջապահական կառույցները: Մտահոգություն պետք է լինի այս առումով՝ արդյո՞ք պետությունն իր վրայից թոթափում է հանրությանը մատչելի, որակյալ ծառայություն մատուցելու խնդիրը: Կառավարությունը փորձում է ձերբազատվե՞լ այս խնդրից: Օրինակ, ուռուցքաբանության կենտրոնի մասնավորեցումով կառավարությունը ձերբազատվո՞ւմ է այդ ոլորտի հիվանդությունների բուժման հարցում հանրությանը որակյալ ծառայությունների կազմակերպման պատասխանատվությունից: Իհարկե` ոչ: Իսկ ինչպե՞ս լուծել այդ հարցը: Ես կառավարությանը ներկայացրել եմ մի շարք առաջարկներ, որոնք ընդունել են: Դրանցից մեկն էլ առնչվում է առողջապահական ընկերությունների մասնավորեցմանը ներկայացվող պահանջներին: «Հայփոստի» կամ «Հայֆիլմի» մասնավորեցումը, անշուշտ, առաջացնում է որոշ խավերի հետաքրքրությունը, բայց առողջապահության ոլորտում խաչվում են բոլորիս շահերը: Այո, մենք ընդունում ենք, որ մասնավորեցումը հանգեցնելու է կառույցների տեխնոլոգիական զարգացմանը, որակյալ ծառայությունների ընդլայնմանը և այլն, այս առումով խնդիր չունենք, միաժամանակ համոզված ենք, որ օրենքում պետք է մի կարևոր կետ ներառել: Առողջապահական օբյեկտների մասնավորեցումից հետո չպետք է դրանց գործունեության հիմնական ուղղությունը փոփոխվի, չպետք է իջնի հանրային ծառայությունների կազմակերպման որակը:
-Մտահոգություն չունե՞ք, որ, ասենք, ուռուցքաբանության կենտրոնի մասնավորեցումից հետո այն հաջողությամբ կարող է վերածվել հյուրանոցի կամ ժամանցային կենտրոնի:
-Ոչ, եթե օրենքում ամրագրվում է, որ մասնավորեցումից հարյուր տարի հետո էլ Ֆանարջյանի ինստիտուտը պետք է մնա ուռուցքաբանության կենտրոն, հարյուր տարի էլ սեփականատերը ներդրում կատարի, ուռուցքաբանության կենտրոնը պետք է լինի բուժծառայություն մատուցող ամենաորակյալ բուժհաստատությունը: Օրենքն ամրագրում է նաև, որ եթե վաղը, մյուս օրը այս օբյեկտը վաճառեն մեկ ուրիշի, միևնույն է, այս պայմանը պահպանվում է: Այսինքն՝ անկախ սեփականատիրոջ փոփոխությունից, դրույթները պահպանվում են: Մեր հանձնաժողովը նաև առաջարկել է, որ եթե սեփականատերը որոշի, ասենք, քսան տարի հետո ինչ-որ բան փոխել, այնքան պետք է վճարի կառավարությանը, որ անգամ ձեռնտու էլ չլինի նման փոփոխություն անելը: Փոփոխությունը պետք է սեփականատիրոջը կանգնեցնի ֆինանսական լուրջ խնդիրների առջև: Ի դեպ, հանձնաժողովը նաև առաջարկել է առանձնացնել այն օբյեկտները, որոնք հանրային առանձնահատուկ հնչողություն ունեն, այդ գործընթացի համար ստեղծել աշխատանքային խումբ, որի կազմում կլինեն ոչ միայն կառավարության, այլև ԱԺ-ի ներկայացուցիչներն ու առաջին հերթին՝ ընդդիմությունը:
-Առանց հանրային քննարկումների ինչքա՞ն է ճիշտ նման կարևոր հարցերի շուրջ որոշում ընդունելը:
-Իհարկե, կարևոր են հանրային քննարկումները: Նախարարն ասաց, որ հանրային քննարկման անհրաժեշտություն չի առաջացել: Այսինքն` ինչպե՞ս չի առաջացել: Առողջապահական կարևոր օբյեկտներ եք ուզում մասնավորեցնել, բա հանրությանը չհարցնե՞ք: Ենթադրենք, շարքային քաղաքացին այդքան էլ իրազեկ չէ խնդրին, բայց առողջապահական համակարգը հասարակական կազմակերպություններ ունի, ի վերջո, այդ կառույցներում կան բժիշկներ, ինչո՞ւ նրանց հետ քննարկումներ չեն արվում: Գուցե տասը բժիշկ շատ լավ առաջարկ ներկայացներ, ինչո՞ւ դա չեք անում:
-Եթե Դուք լինեիք վարչապետը, այս ուղիով կգնայի՞ք:
-Կգնայի, բայց գիտե՞ք, մինչ այդ ինչ կանեի. մինչ այս նախագիծը խորհրդարան բերելը, հանրության հետ կխոսեի, կվիճեի, կփորձեինք հասկանալ, թե որն է ճիշտ: Սա նախարարի թերացումն է, որովհետև վարչապետն ամեն ինչի համար պատասխանատու չէ: Դրա համար կա նախարար, որը ոլորտի քաղաքականություն մշակողն ու կազմակերպողն է: Նա պետք է հանրային քննարկումներ աներ: Եթե նախարարը համոզված է, որ բացարձակ ճիշտ է, նույնիսկ այդ դեպքում պարտավոր է հանրության հետ հաշվի նստել: Սա վարչապետի խնդիրը չէ, այլ նախարարի, որն այս հարցում թերացել է: Հանրային հնչողություն ունեցող հարցերին առնչվող որոշումները պետք է լրջագույնս նախապատրաստվեն, պետք է զրուցել, մտքերը կիսել մասնագետների հետ, տեղեկացնել հանրությանը:
-Խորհրդարանական ընդդիմությունը դժգոհեց այս հապշտապությունից, համոզված լինելով, որ նպատակ կա օրենքը «սղղացնելու»:
-Այս հարցում համաձայն չեմ ընդդիմության հետ: Եթե հանձնաժողովի նիստում ներկա լինեիք, կհամոզվեիք, որ ընդդիմությունն ուշադիր լսում էր իմ դիտարկումները և առարկություններ չուներ, բայց ի՞նչ տեսանք լիագումար նիստում: Եթե դահլիճում աղմկում են, չի նշանակում, որ նրանք մտահոգված են, իսկ մենք՝ ոչ: Հիմնական աշխատանքը կատարվում է հանձնաժողովներում: Այնպես չէ, որ մենք այս երկրի թշնամին ենք: Իշխանությունն է ստանձնում պատասխանատվությունը, ոչ թե ընդդիմությունը:

Զրույցը`
Ռուզան ԽԱՉԱՏՐՅԱՆԻ

Հեղինակի նյութեր

• Ժողովրդի վրա կրակելու հրահանգն արդեն ուժի մեջ է
• Անդրանիկ Քոչարյանի ինքնախոստովանությունը
• «Նիկոլն ու իր ընտանիքը Հայաստանում ապրելու իրավունք չունեն»
• Զուր մի ջանացեք
• Չեն կարողանում ԿԳՍՄ փոխնախարար գտնել
• Հանուն Ռուսաստանի հետ միութենական միավորման նոր շարժում հիմնադրվեց
• Այս իշխանությունն իր ստվերից էլ է վախենում
• Փաշինյանի դեմ պայքարելու համար գոնե մի փոքր Նիկոլ պիտի լինել
• Մեզ պե՞տք է ԵԱՀԿ Մինսկի խումբը, թե՞ ոչ
• «Հայաստանի Նավալնին Նիկոլ Փաշինյանն է, որը եկավ իշխանության ու քանդեց մեր երկիրը»
• Տիգրան Ուրիխանյանը Հայաստանի փրկությունը տեսնում է ՌԴ-ի հետ նոր միութենական միավորման ձևավորման մեջ
• Հայաստանի ողջ հպարտությունն ու թշվառությունն ամփոփված մեկ օրում
• Սերմացու գողացող մկների և թուխս գողացող աղվեսների ժամանակը
• Ինչու էր Փաշինյանը վեց ամիս աղերսում
• Փաշինյանն էլ է զարմացած
• Ընդդիմության հարցերով թիվ մեկ «փորձագետը»
• Նիկոլ Փաշինյանին ոչ թե ողջերն են պատժելու, հալածելու, այլ անմահացածները
• «Գոմի» հարցի լուծումը կենսական անհրաժեշտություն է
• Առանց փամփուշտների ու ԱԹՍ-ների Ադրբեջանն այսօր շռնդալից հաղթանակներ է տանում Հայաստանի դեմ
• Խորհրդարանական ընդդիմությունը լեգիտիմացրեց Փաշինյանի պաշտոնավարումը

Մեկնաբանություններ